دين را حرميست در خراسان‏
دشوارتر بمحشر آسان‏

از معجزه‏هاي شرع احمد
از حجت‏هاي دين يزدان‏

همواره رهش مسير حاجت‏
پيوسته درش مشير غفران‏

چون کعبه پر آدمي زهر جاي‏
چون عرش پر از فرشته هزمان‏

هم فر فرشته کرده جلوه‏
هم روح وصي درو بجولان‏

از رفعت او حريم مشهد
از هيبت او شريف بنيان‏

از دور شده قرار زيرا
نزديک بمانده ديده حيران‏

از حرمت ز ايران راهش‏
فردوس فداي هر بيابان‏

قرآن نه درو و او اوالولامر
دعوي نه و با بزرگ برهان‏

ايمان نه و رستگار از او خلق‏
توبه نه و عذرهاي عصيان‏

از خاتم انبيا درو تن‏
از سيد اوصيا درو جان‏

آن بقعه شده به پيش فردوس‏
آن تربه بروضه کرده رضوان‏

از جمله شرطهاي توحيد
از حاصل اصلهاي ايمان‏

زين معني زاد در مدينه‏
اين دعوي کرده در خراسان‏

در عهده‏ي موسي آل جعفر
با عصمت موسي آل عمران‏

مهرش سبب نجات و توفيق‏
کينش مدد هلاک و خذلان‏

مأمون چو بنام او درم زد
بر زر بفزود هم درم زان‏

حوري شد هر درم بنامش‏
کسي را در مي‏زدند زينسان‏

از ديناري هميشه تا ده‏
نرخ در مي شدست ارزان‏

بر مهر زياد آن درمها
از حرمت نام او چو قرآن‏

اينکار هر آينه نه بازيست‏
اين خور بچه گل کنند پنهان‏

زرست بنام هر خليفه‏
سميست بضرب خان و خاقان‏

بي‏نام رضا هميشه بي‏نام‏
بي‏شأن رضا هميشه بي‏شأن‏

با نفس تني که راست باشد
چون خور که بتابد از گريبان‏

بر دين خدا و شرع احمد
بر جمله ز کافر و مسلمان‏

چو او بود از رسول نايب‏
چون او سزد از خداي احسان‏

اي مأمون کرده با تو پيوند
وي ايزد و بسته با تو پيمان‏

اين پيوندت گسسته پيوند
وان پيمانت گرفته دامان‏

ازبهر تو شکل شير مسند
درنده شده بچنگ و دندان‏

آنرا که ز پيش تخت مأمون‏
برهان تو خوانده بود بهستان‏

با درد حجود منگرش را
اقرار دو شير ساخت درمان‏

از معتبران اهل قبله‏
وز معتمدان دين ديان‏

کس نيست که نيست از تو راضي‏
کس نيست که هست بر تو غضبان‏

اندر پدرت وصي احمد
بيتيست مرا بحسب امکان‏

تضمين کنم اندرين قصيده‏
کين بيت فروگذاشت نتوان‏

اين کين تو کفر و مهرت ايمان‏
پيدا بتو کافر از مسلمان‏

در دامن مهر تو زدم دست‏
تا کفر نگيردم گريبان‏

اندر ملک امان علي راست‏
دل در غم غربت تو بريان‏